19 сакавіка 2020 года пасля цяжкай і працяглай хваробы на 61-м годзе жыцця адышла ў лепшы свет наша шматгадовая сябра Латвійскага таварыства беларускай культуры “Сьвiтанак” Таццяна Касуха – шчырая беларуска, журналістка, педагог, перакладчыца, мастацтвазнаўца, шматгадовая аўтар і вядучая беларускай перадачы на Латвійскім радыё 4.
Таццяна Касуха нарадзілася ў вёсцы Пухавічы Жыткавіцкага раёна Гомельскай вобласці ў сям’і вясковай інтэлегенцыі, на беразе славутага Князь-возера прайшлі яе дзіцячыя і школьныя гады, тут яна скончыла Чырвоненскую сярэднюю школу, пазней атрымала вышэйшую адукацыю на факультэце журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Працавала па прафесіі ў Беларусі, з 1990-га года – у Рызе па месцы жыхарства мужа.
Адразу пасля прыезду ў Латвію Таццяна прыйшла ў наша таварыства. З 1992 года яна брада ўдзел у адраджэнні беларускай адукацыі ў Латвіі. Спачатку вяла заняткі роднай мовы у мастацкай студыі “Вясёлка”, потым выкладала беларускую мову і літаратуру ў створанай таварыствам “Сьвiтанак” Беларускай нядзельнай школе. Вялікі ўнёсак яна зрабіла таксама ў заснаванне “Сьвiтанкам” Рыжскай Беларускай асноўнай школы ў 1994 годзе, была адной з першых яе настаўніц.
З 1993 года, амаль 30 гадоў Таццяна Касуха нязменна вяла перадачу “Сьвiтанак” для беларусаў Латвіі на LR4 – Домская плошча. Яе словы “Дабра, цяпла і згоды”, якія яна заўсёды зычыла беларусам напрыканцы кожнай перадачы дагэтуль памятаюць усе яе слухачы-беларусы, гэтыя словы сталі практычна беларускім устойлівым выразам сярод латвійскіх беларусаў.
Таццяна шмат ідэй, энергіі і сіл аддавала любімай справе, таварыству беларускай культуры “Сьвітанак”. Сапраўдная патрыётка сваёй Радзімы, для якой беларускасць – стан душы, свядомасці, яна была адной з ініцыятарак стварэння нашага сайту у 2002 годзе, была аўтарам шматлікіх матэрыялаў і шматгадовым рэдактарам сайту, заўсёды пісала пра працу таварыства і падзеі ў жыцці беларускай дыяспары Латвіі ў розныя беларускія СМІ. Таццяна была дэлегатам Першага з’езду беларусаў свету ад Латвійскага таварыства беларускай культуры “Сьвiтанак”, брала ўдзел у працы яшчэ трох з’ездаў.
Сышоў чалавек светлай душы, добрага сэрца і высокай эрудыцыі…
“Сьвітанкаўцы” вельмі смуткуюць і выказваюць глыбокія спачуванні родным і блізкім Таццяны.
Дабра, цяпла і згоды таксама зараз табе, наша любая Таццяначка, у лепшым свеце. Узносім за цябе, шчырую верніцу, свае малітвы, і верым, што Магутны Божа возьме тваю шчырую светлую беларускую душу да сябе на нябёсы...
25 верасьня 80-гадовы юбілей адзначае адзін з найбольш актыўных і пасьлядоўных рупліўцаў беларушчыны за мяжой Вячка Целеш.
Ён аб’яднаў самыя розныя сфэры дзейнасьці на карысьць беларускай справы: мастак, адзін з заснавальнікаў Таварыства беларускай культуры «Сьвітанак» і аб’яднаньня беларусаў-мастакоў Балтыі «Маю гонар», арганізатар і дырэктар першай беларускай школы ў Рызе; ён быў у Кансультацыйнай радзе пры ўсіх прэзыдэнтах, абараняў інтарэсы беларусаў. Ягоныя высілкі годна адзначаныя ўладамі Латвійскай Рэспублікі, ён кавалер найвышэйшай дзяржаўнай узнагароды – ордэна Трох Зорак.
Круглую дату Вячка Целеш адзначыў пэрсанальнай выставай, якая ахапіла ўвесь пэрыяд ягонай мастацкай творчасьці – ад студэнцтва да сталасьці.
Спадар Вячаслаў, шчырыя віншаваньні з 80-годзьдзем! Як зьбіраецеся адзначыць сьвята?
Сёньня проста прымаю віншаваньні – усё ж будны дзень, ва ўсіх свае справы. Сходзім у выходныя з жонкай і блізкімі мне людзьмі ў рэстаран, крыху пасядзім, адзначым… Галоўным для мяне было адкрыцьцё выставы – дзякуй Богу, усё атрымалася. Прыйшло шмат людзей: аднакурсьнікі, нашы актывісты, вядомыя людзі Латвіі. Вельмі прыемна.
Пэрсанальная выстава Вячкі Целеша
Найлепшае адзначэньне – гэта прызнаньне тваіх высілкаў. Усьцешыла, што адгукнуліся і на ўрачыстае адкрыцьцё ў галерэю прыйшлі беларусы, латышы, прынесьлі мне цэлы воз кветак, арганізавалі канцэрт. Агулам выставіў больш за 60 прац – ад графікі да жывапісу. Таксама я напісаў кнігу пра беларускіх мастакоў Латвіі. Цяпер вось маю клопат пастарацца яе выдаць сёлета. Здаў адзін праект, цяпер трэба пасьпець з другім, каб атрымаць фінансаваньне зь дзяржаўных фондаў.
Латвійскія ўлады таксама адрэагавалі, не засталіся ўбаку?
Міністэрства культуры Латвіі ўзнагародзіла ганаровай граматай, былі адтуль прадстаўнікі, таксама віншавалі. Ну і беларуская амбасада ўспомніла, падаравалі копію мапы Вялікага Княства Літоўскага, арыгінал якой у адзіным экзэмпляры захоўваецца ў Швэцыі. Таму, паўтаруся, мой юбілей адзначаны перадусім адкрыцьцём пэрсанальнай выставы. Я яе назвай «Гадоў датыкненьне», бо хацеў паказаць свой шлях ад самага пачатку: пачынаючы з падрыхтоўчых курсаў у Латыскай акадэміі мастацтваў і да сёньняшняга дня.
Праўда, значную колькасьць прац выставіць не ўдалося. Калі ў мяне забіралі ў 1993 годзе майстэрню, шмат карцін я перадаў у Беларусь. Цяпер яны ў Нацыянальным мастацкім музэі ў Менску, у Горадні, на маёй радзіме ў Ваўкавыску, у прыватных зборах.
Вячка Целеш
Ці не абмяркоўвалася магчымасьць юбілейнай выставы ў Беларусі?
Вы ж ведаеце, што я стаю пад нашым гістарычным сьцягам, гэта галоўнае. Я не крычу пра гэта, не размахваю рукамі; мая мэта – зьяднаць беларусаў на нацыянальным грунце. Так было заўжды. Ніхто не аспрэчыць, што я шмат рабіў і працягваю рабіць на карысьць Бацькаўшчыны.
Але праз тое, што ў некаторых момантах нашы пазыцыі з уладамі Беларусі разыходзяцца, мне дарога туды закрытая. І гэта тычыцца ня толькі вышэйшага кіраўніцтва. У тым жа Facebook вялікая колькасьць водгукаў на маю выставу, а беларускія калегі маўчаць. Хоць былі сябрамі: і я да іх наведваўся, і яны ў майстэрні маёй начавалі… Зрэшты, важна, што я адчуваю сябе ў Латвіі камфортна, мне прыемна, як да мяне тут ставяцца. Трэба проста рабіць сваю справу, не падкрэсьліваць, які ты вялікі герой і патрыёт.
Ваш юбілей стаў своеасаблівым працягам іншай даты – 100-годзьдзя абвяшчэньня незалежнасьці Беларускай Народнай Рэспублікі. У сакавіку ў рамках сьвяточных імпрэзаў выстаўлялася ваша праца «Пад сьцягам „Пагоні”. Кастусь Езавітаў» – у гонар палітычнага дзеяча, які стварыў і ўзначаліў у Рызе Беларускі камітэт.
Гэта сапраўды наш вялікі юбілей, знакавая дата для ўсіх беларусаў. Я вельмі хваляваўся, каб імпрэза прайшла на годным узроўні. Спадзяюся, менавіта так яе і ацанілі. Прынамсі для тых, хто працуе на нашай ніве беларушчыны, гэтая падзея, безь перабольшаньня, эпахальная…
Дарэчы, і яшчэ ёсьць адзін юбілей – сёлета 30-годзьдзе сваёй грамадзкай і культурнай дзейнасьці адзначае наш «Сьвітанак». Таварыства паўстала ў 1988 годзе – гэта адна зь першых беларускіх суполак, да якой я непасрэдна прыклаў руку, знайшоў паплечнікаў. Толькі пазьней такія арганізацыі пачалі ўзьнікаць у Рызе і ў рэгіёнах. У нас пазыцыя была і застаецца адназначная: за незалежныя Беларусь і Латвію. Зь першага дня і да сёньня мы стаім пад бел-чырвона-белым сьцягам…
Хто такі Вячка Целеш
Вячка Целеш нарадзіўся 25 верасьня 1938 году ў Красным Сяле (цяпер пасёлак Краснасельскі Ваўкавыскага раёну) Горадзенскага ваяводзтва. Мастак, гісторык, пісьменьнік, сябра Саюзу мастакоў Беларусі і Латвіі.
У 20-гадовым узросьце выправіўся ў Латвію, працаваў сьлесарам, вечарамі наведваў мастацкую студыю. Быў мабілізаваны ў войска, служыў у Вільні. У 1975-м скончыў жывапісна-пэдагагічнае аддзяленьне Латвійскай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, пазьней атрымаў ступень магістра мастацтва.
Апошнія 60 гадоў стала жыве ў Рызе. Адзін з арганізатараў таварыства беларускай культуры «Сьвітанак», дзе ён намесьнік старшыні. Заснавальнік і кіраўнік суполкі беларусаў-мастакоў Балтыі «Маю гонар», ініцыятар стварэньня беларускай школы, дзе працяглы час быў дырэктарам. Быў дацэнтам катэдры культуры і мастацтва Інстытуту мэнэджмэнту інфармацыйных сыстэмаў у Рызе.
Працуе ў розных жанрах станковага жывапісу і графікі. Аўтар партрэтаў і эксьлібрысаў выдатных беларускіх і латыскіх дзеячаў: Францішка Скарыны, Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча, Максіма Багдановіча, Янкі Купалы, Кастуся Езавітава, Зоські Верас, Уладзімера Караткевіча, Адама Мальдзіса, Яніса Райніса.
Вячка Целеш – адзін з самых вядомых эўрапейскіх філякартыстаў: ягоны альбом «Гарады Беларусі на старых паштоўках» на беларускай і ангельскай мовах вытрымаў некалькі перавыданьняў і прызнаны ўзорам дакумэнтальнага фотамастацтва.
Аўтар біяграфічнай кнігі «Адсюль наш род, тут мой прычал», прысьвечанай радаводу краснасельскіх Целешаў.
https://www.svitanak.eu/wp-content/uploads/2020/09/celesh3.jpg350525Svitanakhttp://www.svitanak.eu/wp-content/uploads/2020/09/svitanak-2020-296x300.pngSvitanak2018-09-28 06:31:002023-01-22 17:59:33За незалежныя Беларусь і Латвію». 80 гадоў споўнілася беларускаму мастаку з Рыгі Вячку Целешу
«Нашто каласкі, калі няма васількоў» Максім Багдановіч
Адзін з самых вытанчаных, самых лірычных, самых узнёслых беларускіх паэтаў-класікаў Максім Багдановіч надаў сціплай палявой кветцы васільку-валошцы незвычайную моц, асаблівую прыгажосьць, «генетычную памяць народа». Праз гэтую маленькую сінявокую кроплю душа чалавека часам знясіленага цяжкай працай, апантанага адвечнай прагай здабычы матэрыяльных каштоўнасцяў, усёж такі імкнецца ў неба, якога стае ўсім.
Менавіта такім васільком, што прагне вышыні і прымушае адчуваць незвычайнае хараство навакольнага свету і быў Мацей Чырыч, просты і сціплы ў жыцці, таленавіты ў мастацтве, у сваім бясконцым імкненні да вышыні.
Напрыканцы лета на Яўнцыенмскіх могілках на ахвяраванні беларусаў Рыгі і Даўгаўпілса быў адкрыты помнік беларускаму мастаку Мацею Чырычу.
Мацей Рыгоравіч нарадзіўся 10 траўня1936 г. у в. Глініца Мазырскага раёна Гомельскай вобласці. З 1941г. застаўся без бацькоў, маці памерла, а бацька загінуў на вайне. З 1944 г. па 1950 г. выхоўваўся ў Спец. дзіцячым доме ў г. Жыткавічы. У 1950 г. напраўлены ў Рыгу ў Тэхнічнае вучылішча № 17. Пасля яго заканчэня атрымаў спецыяльнасць токара. Працаваў на заводзе РЭЗ, вучыўся ў вячэрняй школе. Першапачатковыя навыкі па маляваню атрымаў на вячэрніх курсах Латвійскай акадэміі мастацтваў. У 1961- 1980-х гадах наведваў Народную студыю жывапісу пры Доме культуры прафсаюзаў, дзе кіраўнікамі студыі былі вядомыя латышскія жывапісцы Курт Фрыдрыхсон,Аляксандр Звіедрыс, Андрэй Германіс і Аўсма Данэманэ. Яго жывапісныя працы разам з працамі студыі неаднаразова экспанаваліся на выставах як ў Рызе так і на Усесаюзных выставах народнага мастацтва ў Маскве і іншых гарадах. Першая персанальная выстава жывапісу адбылася ў 1978 годзе ў Рызе. Мацей Чырыч адзін з удзельнікаў устаноўчага з’езда Аб’яднання мастакоў-беларусаў Балтыі “Маю гонар” 12 студзеня 1991 г. З таго часу мастак быў актыўным сябрам АМ-ББ “Маю гонар”, удзельнічаў у мастацкіх выставах аб’яднання ў Латвіі, Эстоніі і Беларусі.У 1993 г. быў дэлегатам Першага з’езда беларусаў Свету і ўдзельнікам мастацкай выставы “Жыве Беларусь”, прысвечанай гэтаму з’езду. М. Чырыч быў таксама актыўным сябрам Латвійскага таварыства беларускай культуры “Сьвітанак”.У 90-я гады быў сярод тых, хто актыўна змагаўся за незалежнасьць Латвіі.
Мастак пакінуў пасля сябе незвычайнай прыгажосці пейзажы і нацюрморты. Яго таленавітымі працамі папоўніліся многія праватныя зборы рыжан. На палотнах Мацея Чырыча ўсімі колерамі вясёлкі зіхацяць, чаруюць, заварожваюць кветкі. Гледзячы на гэтыя творы, так хочацца запытацца ў мастака : «Адкуль, адкуль, з якіх таемных калодзежаў узятыя гэтыя фарбы?» Столькі незвычайнага, часам някідкага, але такога роднага хараства на яго карцінах!
Праз 15 год пасля смерці мастака над яго магілай у чорным граніце ўзняўся помнік, на якім выява крыжа Еўфрасінні Полацкай (яе выгравіравалі па эскізу Вячкі Целеша) і па-беларуску гараць словы
Мастак Мацей Чырыч Ад беларусаў Латвіі
І помнік гэты, і такі родны надпіс па-беларуску “напамінае мне што шлях наш неканечны і Бога не міне” (А.Галубовіч). А на магіле сінімі зоркамі васількоў-валошак ды белагаловымі сонцамі рамонак рассыпаліся кветкі. Адкуль яны? Іх прынес мастак і сябра Мацея Вячка Целеш, а можа гэта і кветкі тых, пакінутых нам на ўспамін вечных палотнаў…
Шчыра дзякуем усім, хто cпрычыніўся да гэтай высакароднай справы, а найперш мецэнату з Даўгаўпілса Васілю Лукашчыку, гэта яго фірма бясплатна вырабіла помнік, сябрам Латвійскага таварыства беларускай культуры «Сьвітанак», сябрам аб’яднання мастакоў-беларусаў Балтыі «Маю гонар», сябрам культурна-асветніцкага таварыства “Уздым», Міхасю Казлоўскаму з Маладзечна, Дзмітрыю Кабановічу і Таццяне Касуха з Рыгі. І асаблівая ўдзячнасьць Вячку Целешу і кіраўніку беларускага культурнага цэнтра ў Даўгаўпісе Жанне Раманоўскай, якія змаглі аб’яднаць усіх неабыякавых і здзейсніць вельмі добрую, а можа і лепшую справу за апошні час.
Памер мастак, але ён жыве ў карцінах, дзе няма месца змрочнаму дажджу, халоднаму ветру. Жыве мастак у зорачках васількоў-валошак, якія гайдае вецер, жыве мастак у памяці сяброў, у клапатлівых руках майстра, што ўзняў над магілай помнік нашай шчымлівай памяці.
З удзячнасцю і высокай павагай узгадваем пра 95-годдзе з дня нараджэння Абала Мірдзы, дачкі Эдуарда — 23.02.1923 года.
Доктар філалагічных навук, перакладчыца твораў Якуба Коласа і Уладзіміра Караткевіча (“Чазенія”,1976); даследніца латышска-беларускіх повязяў мела грунтоўны наробак. Вось некаторыя тэмы навуковых пошукаў Мірдзы Абалы: “Беларускі жаўранак у Латвіі”,1972 (пра Янку Купалу); “Райніс і беларусы”, 1975; “Ян Судрабкалн і беларусы”, 1977…
У 1977 г. М. Абала разам з Дзідрай Віксна выдала на латышскай мове даследванне “Дружба, умацаваная ў вяках”, у 1984 г. – анталогію латышскай паэзіі ў 2-х т. (сумесна з С. Панізьнікам), у 1986 г. апублікаваны яе артыкулы ў энцыклапедычным даведніку “Янка Купала”. І ў 1986 г. М. Абала — навуковы супрацоўнік Інстытута мовы і літаратуры Латвійскай АН — узнагароджана Дзяржаўнай прэміяй.
З 1991 г. яна – Прэзідэнт Латвійскай асацыяцыі беларусістаў; у 2001 г. узнагароджана медалём Францішка Скарыны.
Зіма з летам сустракалася і развітвалася з Мірдзай, дачкой Эдуарда, 24 лютага 2007 г. У 2010 г. з’явіўся на свет галоўны набытак творчага жыцця М. Абалы – “Слоўнік беларуска-латышскі і латышска-беларускі”. Выдадзены “Саюзам беларусаў Латвіі”. Там – каля 40 тыс. загалоўных слоў, 543 старонкі. Рэдагаваў і дапаўняў яго І.І. Лучыц-Федарэц. Прэзентацыя кнігі прайшла ў Музеі гісторыі беларускай літаратуры.
Вечная памяць латвійскай кнігаўцы ў Беларусі.
Мірдза Абала паспрыяла ўзнагароджанню ордэнам Трох Зорак Латвійскай Рэспублікі Рыгора Барадуліна, Васіля Сёмухі – і вось яна прысутнічае на ўручэнні высокай дзяржаўнай адзнакі Сяргею Панізьніку. Побач – Айя Лацэ, Мара Залітэ, Улдыс Бэрзыньш, Андрэй Гуцаў, Кнутс Скуеніекс, Валдыс Румніекс… 9.ХІІ. 1998 г.
Капітан 4-й ст. ордэна Трох Зорак Латвійскай Рэспублікі Сяргей Панізьнік
НЯЗГАСНАЕ СВЯТЛО ВЫСАКАРОДНАЙ ДУШЫ
3 мая 2001 года за вялікі ўклад у развіццё беларуска-латышскіх культурных сувязяў кіраўнік латвійскай асацыяцыі беларусістаў Мірдза Абала была ўзнагароджана медалём Францыска Скарыны. Але галоўнай для яе ўзнагародай заўсёды была людская любоў і павага. Спадарыня Мірдза стаяла ля вытокаў заснавання Латвійскага таварыства беларускай культуры “Сьвітанак”, была шматгадовым сябрам Рады таварыства і да апошніх дзён падтрымлівала стасункі з нашай суполкай. Пасля смерці спадарыні Мірдзы застануцца жыць яе кнігі. Застанецца жыць яе навукавая спадчына. Cветлая памяць аб светлым чалавеку будзе жыць у сэрцах яе сяброў і ў Латвіі, і ў Беларусі.
Латвійскае таварыства беларускай культуры “Сьвітанак”
https://www.svitanak.eu/wp-content/uploads/2023/01/8-19-2009_005__1_k.jpg400617Svitanakhttp://www.svitanak.eu/wp-content/uploads/2020/09/svitanak-2020-296x300.pngSvitanak2018-02-02 17:00:572023-01-22 18:01:22Латвійская кнігаўка ў Беларусі
Дынабург, Дзвінск, Даўгаўпілс – усё гэта назвы другога па люднасці горада Латвіі на ўсходзе краіны ў гістарычнай вобласці Латгалія. Да мяжы з Беларуссю – 33 кіламетры. Сучасны Даўгаўпілс мае багатую гісторыю
– паводле летапісных дадзеных, ён упершыню згадваецца ў 1275 годзе як крыжацкі замак. Цяпер у горадзе пражывае 86 тыс. чалавек розных нацыянальнасцяў. З іх – каля 12 тыс. беларусаў.
Гісторыя Даўгаўпілса цесна звязаная з гісторыяй Беларусі. Горад размяшчаецца на рацэ Даўгава (латышская назва Заходняй Дзвіны) і ў розныя перыяды ўваходзіў у склад Рэчы Паспалітай, Расійскай імперыі, СССР. Стагодзямі тут жылі, вучыліся, працавалі беларусы. На дадзены момант у Даўгаўпілсе вялікая беларуская дыяспара, якая мае дастаткова прывілеяваны стан: па вул. Aлеяс, 68-1А размяшчаецца Цэнтр беларускай культуры, які быў заснаваны ў 1999 годзе і фінансуецца датацыйнымі сродкамі бюджэту Даўгаўпілскай гарадской думы. Па тым жа адрасе месціцца беларускае культурна-асветніцкае таварыства “Уздым”, зарэгістраванае ў 1993 годзе як грамадская арганізацыя беларусаў Даўгаўпілса. Менавіта з ініцыятывы сяброў “Уздыму”, якія неаднаразова звярталіся да Пятра Краўчанкі, у 1994 годзе ў Даўгаўпілсе адкрылася Генеральнае консульства Рэспублікі Беларусь.
Гісторык, краязнаўца, калекцыянер Мікалай Паўловіч
Адзін з заснавальнікаў і першы старшыня таварыства “Уздым”, вядомы ў горадзе краязнаўца і калекцыянер Мікалай Паўловіч, пагадзіўся прайсціся са мной па Даўгаўпілсе і распавесці пра беларускія мясціны горада. Сам спадар Мікалай паходзіць з мястэчка Карэлічы Гродзескай вобласці, акрамя гістарычнай мае адукацыю будаўніка, таму не толькі добра ведае горад, але і спрычыніўся да ўзвядзення і рамонту шмат якіх гарадскіх будынкаў.
Збольшага расповед пойдзе пра 20-30 гг. XX ст. 1920 год быў багаты на падзеі для тагачаснага Дзвінска: горад паспеў пабыць у складзе Расійскай імперыі, Польскай Рэспублікі, нарэшце стаў часткай незалежнай Латвіі і займецў назву Даўгаўпілс.
Найважнейшая кропка на мапе беларускага Даўгаўпілса – вуліца Варшаўская: менавіта на ёй размяшчалася Дзвінская дзяржаўная беларуская гімназія, якая працавала ў 1922 – 1939 гг.
Фотаздымак з гімназіі
Адкрылася гімназія дзякуючы намаганням сяброў беларускага грамадскага культурна-асветніцкага таварыства “Бацькаўшчына”. Яе дырэктарамі ў розныя часы былі І. Краскоўскі, С. Сахараў, Я. Чаман, ксёнз Я. Плоніс. Выкладалі такія настаўніцы і настаўнікі, як П. Мядзёлка-Грыб, А. Якубецкі, У. Пігулеўскі, У. Раткін, І. Фёдараў, святары С. Трубіцын, Я. Гайлевіч і інш.
(на фотаздымку ў цэнтры сярод настаўнікаў З. Саўкант, С. Трубіцын, П. Мядзёлка, І. Жалткоўскі)
У гімназіі вывучаліся беларуская, латышская, руская, лацінская, нямецкая мовы, гісторыя, матэматыка, псіхалогія, хімія і інш. Дзейнічалі літаратурна-гістарычны, мастацкі, радыётэхнічны гурткі, хор, балалаечны аркестр, выдаваўся вучнёўскі часопіс “Школьная праца”. Быў невялікі гістарычны музей, дзе нават захаваўся фрагмент слуцкага пояса, падараваны Вацлавам Ластоўскім. Вучні збіралі фальклор, ставілі спектаклі па п’есах беларускіх і латышскіх аўтараў. Пры гімназіі існаваў 45-ы скаўцкі атрад. Цесную сувязь з гімназіяй падтрымлівалі Я. Райніс, К. Езавітаў, В. Сэйле і інш.
Але пра гімназію паразмаўляем крыху пазней – спачатку да яе трэба дайсці.
Мы сустракаемся са спадаром Мікалаем на галоўнай вуліцы горада – 18 лістапада, і краязнаўца адразу пачынае аповед.
Былое Упраўленне дарожных спраў горада
“Вось у гэтым будынку размяшчалася даваеннае (маецца на ўвазе Другая сусветная вайна) Упраўленне дарожных спраў горада, у якім працаваў інжынер Ян Комісар, арганізатар і кіраўнік майстэрняў пры Беларускай дзяржаўнай гімназіі . Трэба адзначыць, там было найлепшае абсталяванне ў горадзе: слясарнае, сталярнае для хлопчыкаў, ткацкае – для дзяўчат. Нават іншыя ўстановы здымалі гэтыя майстэрні для сваіх вучняў.”
Дарэчы, асабістая гісторыя Комісара звязаная з Беларускай гімназіяй не толькі праз працу – адна з выпускніц, В. Нікалаева, пабралася з ім шлюбам. Маючы добры голас, яна стала салісткай Лепайскай оперы. Дзяцей яны не мелі. Комісар памёр у Рызе ва ўзросце 105 гадоў.
Увогуле, Ян Комісар – знакавая асоба для Даўгаўпілса. Вядомы інжынер, ён кіраваў шматлікімі дарожнымі і маставымі работамі ў горадзе і на дарогах Латгаліі. Менавіта Комісар ініцыяваў устаноўку помнікаў салдатам рускай арміі, якія загінулі падчас Першай сусветнай вайны. Да нашага часу па дарозе Даўгаўпілс-Зарасай дастаткова добра захаваліся бетонныя піраміды з выбітымі датамі вайны і надпісамі на латышскай мове.
А яшчэ вышэйназваны будынак звязаны з сучаснай гісторыяй беларусаў Латгаліі – менавіта ён у 1994 годзе разглядаўся як будучае Генеральнае консульства Рэспублікі Беларусь у Даўгаўпілсе, але пасля першы генеральны консул РБ Анатоль Жаўтоскі спыніўся на іншым. Цяпер у будынку размяшчаюцца офісы камерцыйнай фірмы.
Касцёл беззаганнага зачацця найсвяцейшай Панны Марыі
Зусім побач, па адрасе А. Пумпура 11а, размяшчаецца касцёл беззаганнага зачацця найсвяцейшай Панны Марыі, у якім працавалі святары-беларусы.
“Сам касцёл пачатку XX ст., я яго трохі рамантаваў, – адзначае спадар Мікалай.
Тут служыў ксёндз Антон Шылініс – першы выкладчык рэлігіі для католікаў у Беларускай гімназіі. Але найбольш вядомы са святароў – ксёндз Язэп Гайлевіч.
Язэп Гайлевіч паходзіў з вёскі Дразды Дзісненскага павета, пасля вучобы ў духоўных семінарыіях і місій у розных памежных раёнах Беларусі і Латвіі з 1934 па 1935 гг. служыў вікарыем у касцёле Панны Марыі ў Дзвінску. Адначасова выкладаў Закон Божы ў Беларускай гімназіі. Браў удзел у культурным і грамадскім жыцці беларусаў Латвіі, выступаў з казанямі на беларускай мове, за што пераследаваўся латышскімі ўладамі, імі ж абвінавачваўся ў планах далучыць Латгалію да Польшчы. Падчас Другой сусветнай вайны заставаўся на акупаванай тэрыторыі, служыў у адноўленым вернікамі касцёле Найсвяцейшай Тройцы ў Росіцы. З 1943 – у вёсцы Бальбінава (Латвія). У 1949 г. арыштаваны органамі МДБ па абвінавачанні ў “правядзенні антысавецкай агітацыі” і высланы ў Мардовію на 10 гадоў, дзе знаходзіўся да 1956 года. Па вяртанні з лагероў да канца жыцця служыў адміністратарам касцёла ў вёсцы Бальбінава.
“Яго ўсе ўлады тукалі: латышскія выслалі ў мясцовасць, дзе не было беларусаў, савецкія – на дзесяць гадоў у лагеры, і нямецкія ўлады не любілі. Вось такі ён быў ксёндз”, – каментуе асобу Гайлевіча спадар Мікалай.
Таксама ў касцёле ёсць асаблівае месца, якое належала сям’і беларускіх дзеячоў Латвіі Камяржыцкіх – яно адзначанае таблічкай, праўда, на польскай мове.
Далей мы рушым да наступнага пункта нашай вандроўкі – будынка па адрасе вул. Каўнас, 9, дзе, паводле гіпотэзы спадара Мікалая, падчас Другой сусветнай вайны размяшчалася яшчэ адна беларуская школа. Па дарозе мінаем габрэйскія дамкі канца XIX – пачатку XX ст. Вялікая частка будынкаў тагачаснага Дзвінска належала габрэям, у самім горадзе да Другой сусветнай вайны налічвалася 47 сінагогаў.
Магчымы будынак, у якім падчас Другой сусветнай вайны размяшчалася беларуская школа
“Падчас Другой сусветнай вайны ў Даўгаўпілсе былі дзве беларускія школы, гімназія не працавала, але працавалі школа на вул. Каўнас і на Грыве (адзін з раёнаў Даўгаўпілса), – распавядае сп. Мікалай. – Дзе будынак, я дакладна не ведаю, але маю фотаздымак, пазначаны як Каўнас, 8, там вучні і настаўнікі знятыя каля драўлянай сцяны. Але, думаю, яны каля сарая здымаліся, а беларуская школа цалкам імаверна магла размяшчацца ў гэтым будынку.
З вуліцы Каўнас пераходзім да вул. Страдніеку і спыняемся каля будынка, у якім цяпер праходзяць заняткі Латгальскага транспартнага каледжа. У 1922 годзе тут праходзілі Беларускія настаўніцкія курсы.
Будынак, у якім у 1922 годзе праходзілі Беларускія настаўніцкія курсы
“Я яго ледзь знайшоў, – дзеліцца спадар Мікалай. – Тут два было паверхі, а савецкая ўлада надбудавала трэці, але ў мінулым годзе была яго рэнавацыя, і я зразумеў, што гэта за будынак”.
Па дарозе да вуліцы Варшаўскай спадар Мікалай на прыкладзе архіваў беларуска-латгальскага пісьменніка Эдварда Вайвадзіша, якога, дарэчы, у сто гадоў прынялі ў Саюз беларускіх пісьменнікаў, распавядае пра асаблівасці жыцця краязнаўцы: “Дачка Вайвадзіша прадала хату каля Індры і папаліла бацькавы архівы. Казала, нават не думала, што яны могуць камусьці спатрэбіцца. А Вайвадзіш такі быў – нічога ў яго не прападала. Што засталося – трапіла да мяне, вельмі цікавыя матэрыялы”.
Вось і даходзім да нашага галоўнага пункта – вуліцы Варшаўскай. Добры арыентыр – так званая “царкоўная горка”, на якой размяшчаюцца цэрквы чатырох канфесій – праваслаўная, каталіцкая, лютэранская і стараверская
“Раней вуліца Варшаўская была цэнтральнай, тут быў пераезд, і ўвесь транспарт праз яе хадзіў. Але пасля Другой сусветнай праезд закрыты, і вуліца перастала быць ключавой”, – кажа краязнаўца.
Барысаглебаўскі сабор
Праходзім ля Барысаглебскага гарнізоннага сабора, узведзенага ў 1904 з ініцыятывы Полацкай епархіі (у тыя часы да яе адносілася тэрыторыя Латгаліі), на месцы невялікай Канстанціна-Еленскай царквы.
Будаваўся сабор па тым жа праекце, што і Пакроўскі сабор у Горадні, як і яшчэ некалькі ў Расійскай імперыі. У Барысаглебскім саборы да вайны служылі Сава Трубіцын, шматгадовы выкладчык рэлігіі ў Беларускай гімназіі, і два яго сыны. Пасля і бацьку, і сыноў рэпрэсавалі за ўдзел у Пскоўскай місіі.
Адзін з абразоў Ефрасінні Полацкай у Барысаглебскім саборы
Адна з адметнасцяў сабора – чатыры абразы Ефрасінні Полацкай, усе розныя. Побач з саборам – стадыён, на дадзены момант уласнасць епархіі. У 1930-я на гэтым стадыёне займаліся вучні Польскай гімназіі.
Стадыён, на які ў 1930-я хадзілі займацца вучні Польскай гімназіі
“Першы, вуглавы, будынак на Варшаўскай вуліцы – будынак Польскай гімназіі, – распавядае сп. Мікалай. – Але ў 1934 годзе прыйшоў Ульманіс да ўлады і зачыніў Беларускую гімназію, аб’яднаўшы яе з Польскай гімназіяй. І вось гэтая аб’яднаная гімназія тут і працавала. Тут і адбыўся апошні выпуск Беларускай гімназіі ў 1939 годзе. Яе скончылі чатыры чалавекі. Беларусы на той час былі небагатыя, настаўнікі спецыяльна ладзілі спектаклі, каб зарабіць грошы і дапамагчы вучням, аддавалі на іх навучанне пэўную долю сваёй зарплаты, – распавядае спадар Мікалай.
Былы будынак Польскай гімназіі
Увогуле, амаль усе будынкі па вул. Варшаўскай былі выпаленыя ў 1941 годзе, калі адступалі савецкія войскі. Фашысцкія салдаты батальёна “Брандэнбург” пераапрануліся ў чырвонаармейскую форму, пераправіліся вышэй на лодках і ішлі як ваенная частка, расстрэльваючы савецкіх салдат у акопах.
Сучасны выгляд вуліцы Варшаўскай
“А пасля прыйшоў прыказ выбіць Дзвінск, масты гэтыя, і тут эскадрылля бамбіла, але так і ні разу не трапіла ў мост, – працягвае краязнаўца паглыбляцца ў гісторыю Другой сусветнай, – і вось яны прарываліся па дарозе ля возера Губішча, там самыя баі былі. Цяжкая артылерыя абстраляла ўвесь цэнтр, згарэў сабор, жылыя дамы, уся вуліца. Як якія работы на дамбах – салдат выкопваюць: як забілі іх у 1941 годзе, так яны і ляжаць са зброяй”.
Так, размаўляючы, мы і даходзім да будынка былой Беларускай гімназіі, вул. Варшаўская, 16. Працавала гімназія, як згадвалася раней, у 1922 – 1939 гг.
Былы будынак Беларускай гімназіі
“Першапачаткова будынак быў двухпавярховы, гэта пасля савецкая ўлада дадала трэці паверх, – распавядае спадар Мікалай. – Калі беларусам аддалі будынак пад гімназію, ён быў у вельмі дрэнным стане. Праз Беларускі аддзел у Рызе знайшлі фінансаванне, адрамантавалі. На першым паверсе размяшчаліся майстэрні, на другім – памяшканні, дзе праходзілі заняткі. Тут 200 чалавек за дзень займалася – такая плынь, уявіць сабе цяжка.
На фотаздымку – В. Мікалаева, вучаніца гімназіі, вучні гімназіі, дырэктар гімназіі Я. Плоніс
Хор гімназіі, настаўнік музыкі Г. Фрэйман
Настаўнікі гімназіі, у цэнтры – С. Трубіцын, дырэктар П. Сахараў, Я. Гайлевіч
Вучні пачатковай школы
Спартовае мерапрыемства ў гімназіі
Настаўнікі пачатковай школы, у цэнтры – З. Саўканд, С. Трубіцын
Выпускнікі самыя розныя, працавалі ў гімназіях, рэдакцыях газет, дактарамі, вучыўся тут адзін з заснавальнікаў вядомай фірмы чыпсаў Ādažu.
Таварыста “Уздым” адкрыла памятную дошку на гэтым будынку ў 1996 годзе.
Увогуле, па тых часах настаўнікі атрымлівалі добры заробак. Калі рабочы працаваў за некалькі дзясяткаў латаў у месяц, то настаўнікі атрымлівалі 2-3 сотні. Хто стала працаваў – будавалі сабе добрыя дамы, у якіх і цяпер жывуць іх спадчыннікі. Ёсць факты, што ў вольны час настаўнікі разводзілі пародзістых курэй, рабілі выставы, а пасля хваліліся, у каго птушкі лепшыя.
“Часам прыходжу да каго з нашчадкаў, і кажу: ваша маці працавала настаўніцай у беларускай школе на Грыве, мо якія цікавыя фотаздымкі засталіся, а мне кажуць – мы ўсё выкінулі ўжо”, – з жалем дадае краязнаўца.
“Вилла Ксения”
Амаль праз дарогу ад былога будынка гімназіі размяшчаецца гасцініца “Вилла Ксения” – у міжваенны час тут жылі настаўнікі і настаўніцы, кватэры ім здымала кіраўніцтва гімназіі. Жыла тут і першая выканальніца ролі “Паўлінкі” Паўліна Мядзёлка-Грыб.
Бальніца
Наступны пункт, каля якога спыняемся, – будынак былой бальніцы Чырвонага крыжа (пасля – радзільнага дома), дзе ў 1931 годзе памёр даўгаўпілскі беларускі пісьменнік, выпускнік Беларускіх настаўніцкіх курсаў 1922 года Віктар Вальтар, аўтар аўтабіяграфічнага рамана “Народжаныя пад Сатурнам”.
Вуліца Варшаўская заканчваецца, і мы кіруемся назад, на вул. 18 лістапада – да знакамітай даўгаўпілскай турмы “Белая лебедзь”.
Дарэчы, зусім недалёка – вуліца Друйская, ёсць у Даўгаўпілсе вуліца Браслаўская і вуліца Мінская.
Пабудаваная “Белая лебедзь” у XIX ст. Чыноўнік, які пабудаваў турму, далажыў губернатару ў Віцебск: “Для вашай светласці турма гатовая”, – і за гэтыя словы правёў у турме пару дзён. У 1925 годзе ў “Белай лебедзі” сядзелі беларусы, якія праходзілі па справе “Беларускага працэсу”: К. Езавітаў, П. Мядзёлка, М. Талерка, І. Краскоўскі і інш. Праз дарогу размяшчаецца будынак Латгальскага суда, дзе, імаверна, разглядалася іх справа.
“У пачатку 90-х былы начальнік турмы, ураджэнец Беларусі, палкоўнік-лейтэнант Фёдараў, выхадзец з Браслаўшчыны, пару разоў да нас прыходзіў на таварыства і казаў: “Будзе дрэнна беларусам – звяртайцеся ў турму, дапаможам”, – распавядае спадар Мікалай.
Яшчэ адзін будынак, варты ўвагі, размяшчаецца ў Гайку – таксама адным з раёнаў горада. Гэта двухпавярховы будынак былога інтэрната Беларускай гімназіі па вул. Чыгуначнай, 24. Тут жылі дзеці з Краславы, ваколіцаў Даўгаўпілса, а таксма бухгалтар і кіраўнік інтэрната І. Фёдараў, які назіраў за парадкам. Дзяўчат і хлопцаў сялілі на розных паверхах. Цяпер у будынку размяшчаецца гатэль нямецкага таварыства.
Жыхаркі інтэрната, беларускія настаўніцы і настаўнікі
Будынак Генеральнага консульства Рэспублікі Беларусь
Адзін з апошніх пунктаў экскурсіі – яшчэ адна беларуская пачатковая школа, якая размяшчалася на беразе Даўгавы. Гэтым разам мы рушым у напрамку Грывы. Грыва доўгі час была асобным горадам, і толькі ў савецкі час злілася з Даўгаўпілсам. Падчас польска-савецкай вайны Грыва перайшла ў склад Другой Рэчы Паспалітай і паўгода была часткай Навагрудскага ваяводства.
Будынак беларускай пачатковай школы, да якога мы накіроўваемся, – былы будынак рачнога флота. Краязнаўца шукаў гэтую школу не адзін год, і цяпер адзін з былых вучняў пацвердзіў, што наведваў школу пасля Другой сусветнай вайны менавіта ў гэтым будынку.
Пасля Грывы зноў вяртаемся ў цэнтр горада, а менавіта да скрыжавання вуліц Венібас і Імантас: у будынку, што тут размяшчаецца, падчас нямецкай акупацыі знаходзілася Упраўленне беларускіх школ, кіраўніком якога працаваў Аляксандр Махноўскі. Сюды нямецкія салдаты прывозілі дзяцей-сірот з партызанскай зоны.
Былое упраўленне беларускіх школ
Вядома, на гэтым спіс будынкаў, звязаных з беларусамі, не заканчваецца – мы наведалі галоўныя з іх, але скончылася нашая экскурсія, і мы са спадаром Мікалаем выправіліся на “Уздым” на смачную гарбату.
Будзеце ў Даўгаўпілсе – абавязкова наведайце Дынабургскую крэпасць – апошнюю па часе стварэння крэпасць бастыённага тыпу ў свеце.
Яе будаўніцтва пачалося ў 1810 годзе – для абароны заходніх межаў Расійскай імперыі ад войскаў Напалеона. Дарэчы, па тым жа плане, што і Бабруйская, якая, на жаль, не захавалася да нашых часоў.
Адметная Дынабургская крэпасць тым, што ў баявых дзеяннях яе гарнізон удзельнічаў толькі адзін раз – у тым жа 1812 годзе: цягам трох чэрвеньскіх дзён маршал Ундзіна праводзіў штурм умацавання, але вымушаны быў адступіць. Да Першай сусветнай вайны тут размяшчаліся гарнізоны расійскай імператарскай арміі, у 1920 – воінскія часткі Латвійскай арміі, у 1940 – часткі Чырвонай Арміі, падчас Другой сусветнай вайны – лагер для савецкіх ваеннапалонных і габрэйскае гета.
У мірныя савецкія часы, з 1948 па 1994 гг., на тэрыторыі крэпасці дзейнічала Даўгаўпілская вышэйшая ваенная авіяцыйная інжынерная вучэльня, у якой навучалася шмат беларусаў.
На дадзены момант крэпасць з’яўляецца мікрараёнам горада, дзе пражывае больш 1000 чалавек. На яе тэрыторыі знаходзяцца арт-цэнтр імя Марка Роткі, музей Першай сусветнай вайны і яшчэ шмат цікавых аб’ектаў.
Таксама на тэрыторыі крэпасці захаваліся руіны будынка езуіцкага калегіума XVIIІ ст. Тут жа размяшчаўся самы высокі касцёл у Латгаліі, які, на жаль, быў канчаткова разбураны пасля Другой сусветнай вайны.
Руіны езуіцкага калегіума
Менавіта ў гарнізоне крэпасці ў 1893 г. у сям’і кадравага афіцэра нарадзіўся Кастусь Езавітаў – беларускі палітычны, грамадзскі і ваены дзяяч, публіцыст, перакладчык, настаўнік, былы камендант Мінска, адзін з удзельнікаў абвяшчэння БНР, намеснік старшыні таварыства “Бацькаўшчына” ў Латгаліі.
Я. Гайлевіч, І. Барадуля пасля савецкіх лагераў
А. Махноўскі, педагог, дзеяч эміграцыі ў ЗША, рэжысёр і актор І. Камяржынскі
Беларускія настаўніцы
Фотаздымкі і дакументы для матэрыялу ўзятыя з прыватнага архіву М. Паўловіча, падчас напісання матэрыялу былі выкарыстаныя артыкулы з газеты “Уздым”, №8, студзень-май 2017, а таксама артыкул “Беларускія мясціны ў Даўгаўпілсе” з кнігі “Уздым на пачатку XXст.” таварыства “Уздым”.
Упершыню Латвійскае таварыства беларускай культуры “Сьвітанак” адзначала знамянальную дату ў айчыннай гісторыі – Дзень 25 сакавіка – ў 1989-м годзе. З таго часу святкаванне ўгодкаў абвяшчэння БНР стала непарушнай традыцыяй ў таварыстве. І сёлета ў гонар Акту 25 сакавіка сябры таварыства і госці сабраліся ў будынку Латвійскай асацыяцыі нацыянальна-культурных таварыстваў імя Іты Казакевіч, каб адзначыць гэтую векапомную для беларусаў дату. З прывітальным словам да ўдзельнікаў свята звярнуўся сябра Рады “Сьвітанка” Вячка Целеш, які зачытаў віншавальныя лісты, якія паступілі ў адрас таварыства. Яўген Манжос зрабіў невялікі экскурс у гісторыю і нагадаў прысутным пра тыя падзеі, калі была абвешчаная незалежная Беларуская Народная Рэспубліка. З невялікім канцэртам перад прысутнымі выступіў гурт беларускай народнай песні «Вытокі». Гледачы цёпла сустрэлі выступленне самадзейных артыстаў. Для латвійскіх беларусаў гэтая дата адметнае яшчэ і тым, што менавіта 25 сакавіка святкуецца дзень нараджэння першай беларускай супольнасці ў Латвіі – таварыства “Бацькашўчына”. Менавіта “Бацькаўшчына” заклала падмурак дзейнасці беларускіх адраджэнцаў у Латвіі. Сябры «Сьвітанка» ў гэты дзень падвялі вынікі дзейнасьці свайго таварыства за справаздачны год. Аб праведзеных у 2016 годзе мерапрыемствах распавялі сябры Рады Таццяна Казак і дырэктар Рыжскай беларускай асноўнай школы Ганна Іванэ. Абралi 9 чалавек у Раду, склад яе абнавіўся, Рада папоўнілася новымі сябрамі. Старшынёй таварыства зноў пераабралі Ірыну Кузьміч.
https://www.svitanak.eu/wp-content/uploads/2023/01/6.sa_.jpg300410Svitanakhttp://www.svitanak.eu/wp-content/uploads/2020/09/svitanak-2020-296x300.pngSvitanak2017-04-05 22:06:312023-04-08 21:11:27Свята ў “Сьвітанку”
17 снежня 2016 г. у Латвійскім таварыстве беларускай культуры “Сьвітанак” адзначылі адразу два юбілеі.
Максім Багдановіч – класік беларускай літаратуры, паэт, празаік, публіцыст, літаратурны крытык, перакладчык, гісторык літаратуры.
Ён пакінуў свайму народу вельмі значную творчую спадчыну, хоць жыццё яго было надзвычай кароткім, а лёс нелітасьцівым. Пражыў ён усяго 25 гадоў.
А я пражыла на свеце ўжо ў 3 разы больш, чым ён. І калі паміраюць такія маладыя, прыгожыя, таленавітыя, я пытаюся: ,,Чаму такая несправядлівасць? Можа яны вельмі патрэбныя Богу і ён іх забірае да сябе?” Я вельмі спадзяюся на гэта… І тады становіцца трошкі лягчэй.
Нарадзіўся Максім Багдановіч 9 снежня 1891 года ў Мінску; таму ў бягучым, юбілейным 2016 годзе родная Беларусь і беларусы ва ўсім свеце вельмі масштабна адзначаюць яго 125-гадовы юбілей. Я таксама рыхтавалася да гэтага свята і брала ўдзел у святочнай імпрэзе, прысвечанай 125-гадоваму юбілею Максіма Багдановіча, якую ладзілі актывісты Латвійскага таварыства беларускай культуры “Сьвітанак” у Рызе. Вялікую падзяку хачу выказаць нашай шчырай беларусцы, экс-старшыні “Сьвітанка” Таццяне Казак, якая вельмі шмат зрабіла для правядзення гэтага мерапрыемства. Я са школы была закаханая ў многія творы Багдановіча, але толькі цяпер я адкрыла для сябе Багдановіча так шырока.
Святочная імпрэза праводзілася 17 снежня 2016 г. у адной з залаў дома Асацыяцыі нацыянальных культурных таварыстваў Латвіі імя Іты Казакевіч. Сярод гасцей выпадковых людзей не было. Прыйшлі аматары творчасці Максіма Багдановіча. Старшыня “Сьвітанка” Ірына Кузьміч прывяла з сабой дачушку, якой толькі 4 гады, а Таццяна Казак — сына Міколку, які вучыцца ў другім класе. Мікола Казак – сапраўдны беларус. Ён добра размаўляе на беларускай мове, ведае шмат вершаў і песень па-беларуску, заўсёды вельмі актыўна ўдзельнічае ў мерапрыемствах “Сьвітанка”.
Дзякуючы дырэктару Беларускага інфармацыйнага цэнтра ў Рызе Ўладзіславу Рэдзькіну, усе прысутныя атрымалі магчымасць агледзець цудоўную выставу з Дзяржаўнага музея гісторыі беларускай літаратуры і філіяла “Літаратурнага музея Максіма Багдановіча” з Мінска “Максім Багдановіч. Жыццё і творчасць”. Вельмі цікава экскурсію па выставе правяла дырэктар асноўнай Рыжскай Беларускай асноўнай школы імя Янкі Купалы Ганна Іванэ. Багата ілюстраваная выявамі фотаздымкаў, паштовак, аўтографаў, арыгіналы якіх у асноўным захоўваюцца ў фондавай калекцыі Літаратурнага музея Максіма Багдановіча, выстава дае магчымасць скласці ўяўленне пра дзіцячыя і юнацкія гады паэта, яго сяброў і родных, пра вучобу Максіма ў гімназіях Ніжняга Ноўгарада, Яраслаўля і Дзямідаўскім юрыдычным ліцэі, прасачыць асаблівасці станаўлення яго асобы і паэтычнага таленту.
Усе прысутныя атрымалі на памяць падарунак – паштоўку з фатаздымкам Максіма Багдановіча. З яе глядзіць малады чалавек вялікай абаяльнасці. Сапраўды, Максім быў вельмі прыгожым юнаком высокага росту, з густымі, хвалістымі каштанавымі валасамі, з блакітнымі вачамі. Яго ласкава называюць “цвятком Радзімы”. Удзельнікі агляду ўбачылі на выставе фотаздымкі бацькоў паэта, двух братоў, сяброў, гарадоў і мясцін, дзе жыў, вучыўся і працаваў паэт, куды пераязджала сям’я Багдановічаў пасля смерці маці. Максім Багдановіч самастойна вывучыў беларускую мову па кніжкам, жывучы ў Расііі.
На свяце Ганна Іванэ прадставіла пажаўцелы ад часу адзіны друкаваны пры жыцці паэта зборнік твораў М. Багдановіча , “ВЯНОК”, у якім змешчана 100 верўшаў і 2 паэмы. Цікава, што фундатарам выдання зборніка была Магдалена Радзівіл. Калі ў 1917 годзе ў Ялце ад сухотаў Максім Багдановіч памёр, каля яго ложка знайшлі лісток, на якім паэтн напісаў свае апошнія ў жыцці чатыры радкі:
У краіне светлай, дзе я ўміраю,
У белым доме ля сіняй бухты,
Я не самотны, я кнігу маю
З друкарні пана Марціна Кухты.
Алег Лукашэвіч, аўтар цудоўнага фільма пра Максіма Багдановіча, гаворыць: “Максім Багдановіч – гэта цэлая планета, на якой можна знайсці ўсё, што патрэбна для душы, для супакаення, насычэння, каб зразумець, хто мы на гэтай зямлі.” Творы Максіма Багдановіча – гэта скарб для чытача. Яны саграваюць сэрца. На яго вершы кампазіторы напісалі шмат вельмі прыгожых песень.
На нашай святочнай юбілейнай імпрэзе гучалі вершы і песні ў выкананні сяброў таварыства і гасцей вечарыны Наталлі Камілеўскай, Эльвіры Гамершміттэ, Таісіі Бачкаровай ды іншых. Я акапэльна праспявала песню “У Максіма на кашулі”, якая мне вельмі падабаецца. Гучалі таксама “Вераніка”, “Не кувай ты, шэрая зязюля” ды іншыя песні на словы славутага юбіляра. Напрыканцы першай часткі вечарыны ўсе разам мы праспявалі цудоўны раманс “Зорка Венера”.
Гэта быў не адзіны юбілей, які мы адзначылі 17 снежня. Другая частка шмпрэзы была прысвечана 90-гадоваму юбілею Наталлі Пятроўны Цімаховіч. Прысутнасць юбіляркі на імпрэзе, магчымасць падараваць ёй кветкі і віншаванні была радасным і каштоўным перажываннем для кожнага сябра таварыства.
Нашай найстарэйшай у “Сьвітанку” юбілярцы я прысвяціла верш. У маім вершы выказваю свае пачуцці, пажаданні і адносіны да гэтай легендарнай жанчыны.
БЕЛАРУСКАЕ СОНЕЙКА.
Усё жыццё СОНЦА яна вывучала —
І сама нарэшце СОНЕЙКАМ стала!
Сёння сабрацца ёсць важкая прычына:
У нас ЮБІЛЯРКА – ЛЕГЕНДА-ЖАНЧЫНА!
Вядомы вучоны, доктар навук фізычных,
Перакладчыца дайнаў і твораў паэтычных!
Яна нарадзілася, расла ў Рызе.
Багацця ў бацькоў наогул не было,
Але вось дзякуючы кнізе,
Яна пазнала навукаў святло
І ў іх дасягнула сапраўдных высотаў.
ВЯЛІКУЮ ДА ВУЧОБЫ МЕЛА АХВОТУ!
Школа, гімназія, універсітэт.
І Наталля Пятроўна раскрывае сакрэт:
У розных рэдакцыях ёй вельмі рады.
Праз газэту “Звязда” яна дае парады:
1. “ВУЧЫЦЦА НЕ ЛЯНУЙЦЕСЯ Ў ЛЮБЫМ УЗРОСЦЕ,
БО ТОЛЬКІ Ў РАЗВІЦЦІ ЁСЦЬ ПЭЎНЫ РУХ!”
Так што ў чалавека ВЫБАР ПРОСТЫ:
“ЖЫЦЦЁ або ЗАСТОЙ”- адно з двух!
2″ТРЭБА ЗАЎЖДЫ ЦІКАВІЦЦА І МАРЫЦЬ, МАРЫЦЬ, МАРЫЦЬ…
Тады дэпрэсія не прыдзе і пачакае старасць!”
3. “КАБ ВАМ ЗАЎЧАСНА НЕ СТАРЭЦЬ,
ЗАЙМАЙЦЕСЯ ЛЮБІМАЙ СПРАВАЙ!” –
Так лічыць юбіляр па праву,
Бо аккурат яна знайшла такую справу.
Навука заўжды і вабіла яе, і звала.
У Акадэміі навук яна ў Рызе працавала.
Вывучала ГАЛАКТЫКІ і СОНЦА законы.
НАТАЛЛЯ ПЯТРОЎНА – ВЯДОМЫ ВУЧОНЫ.
Яна гаворыць: “СОНЦА ВЕЛЬМІ РОЗНАЕ,
ТАМУ БУДЗЬЦЕ З ІМ АСЦЯРОЖНЫЯ!”
Працаздольнасць яе проста здзіўляе.
Упэўнена: САМ БОГ ЁЙ ДАПАМАГАЕ,
А яшчэ ХАРАКТЭРА НАДЗЕЙНЫ БЕЛАРУСКІ СКЛАД!
І праца ў яе заўжды йшла на лад.
На шасці замежных мовах размаўляе.
Каля трохсот навуковых работ яна мае.
З іх 20 публікацый можна прачытаць.
Яшчэ цікавы момант хочацца дадаць.
ГАВОРЫЦЬ НА ЧЫСЦЮТКАЙ БЕЛАРУСКАЙ МОВЕ,
Хоць ў Беларусі ніколі не была.
Размоўную сама пазнала меней-болей,
А вось літаратурную ГІМНАЗІЯ Ў ІНДРЫ ЁЙ ДАЛА.
Слова ДЭПРЭСІЯ ЁЙ НЕ ЗНАЁМА!
І толькі як выйдзе яна з дому,
ЗАМЕСТ таго, каб ІСЦІ Ў АПТЭКУ–
ПОЙДЗЕ Ў БІБЛІЯТЭКУ!
Там пасядзіць гадзіну – другую,
І значна лепей сябе адчуе!
ЯЕ ГАЛАВА – ГЕНЕРАТАР ІДЭЙ!!!
І З ІМІ ІДЗЕ ЯНА ДА ЛЮДЗЕЙ.
НАТАЛЛЯ ПЯТРОЎНА! З ЮБІЛЕЕМ ВАС ВІНШУЕМ!
МЫ ВАС ВЕЛЬМІ ЛЮБІМ, ПАВАЖАЕМ І ШАНУЕМ!
УСЕ СЯБРЫ “СЬВІТАНКА” І Я АСАБІСТА
ЖАДАЕМ, КАБ НЕБА ЗАЎЖДЫ БЫЛО ЧЫСТЫМ
НАД ВАШЫМ ШЛЯХАМ, НАД ВАШЫМ ДОМАМ, КАБ ВЫ НЕ ГУБЛЯЛІ ДОБРЫХ ЗНАЁМЫХ!
ВАШ ЮБІЛЕЙ ТАКІ ЗНАКАВЫ І ПРЫГОЖЫ!
І НЯХАЙ ВАМ ДАСЦЬ МАГУТНЫ БОЖА
З НАМІ СВЯТКАВАЦЬ і 100 СВАІХ ГАДОЎ!
ВАС БУДЗЕ САГРАВАЦЬ ЗАЎЖДЫ НАША ЛЮБОЎ!
ШЧАСЦЯ, ЗДАРОЎЯ ВАМ, НОВЫХ ІДЭЙ
І ПОБАЧ МЕЦЬ СУМЛЕННЫХ ЛЮДЗЕЙ!
А СЯБРЫ – БЕЛАРУСЫ НЕ ПАДВЯДУЦЬ:
РУКУ ДАПАМОГІ ЗАЎЖДЫ ПАДАДУЦЬ!!!
Людміла Яновіч. г Рыга
На здымках :
Дырэктар Рыжскай беларускай школы імя Янкі Купалы Ганна Іванэ знаёміць з выставай, прысвечанай Максіму Багдановічу
Спявае Мікола Казак
Гучыць песня “У Mаксіма на кашулі”(музыка Ул. Мулявіна) ў выкананні Людмілы Яновіч
Песня “Не кувай ты, шэрая зязюля” ў выкананні Эльвіры Гамершміттэ. Акампануе Наталля Камілеўская
Вершы Багдановіча чытае Таісія Бачкарова
Доктар фізічных навук Наталля Цімаховіч
Віншаванні і найлепшыя пажаданні юбілярцы ад “світанкаўцаў”
6 снежня 2016 г. споўнілася 90 гадоў Наталлі Пятроўне Цімаховіч.
Н.Цімаховіч нарадзілася ў сям’і латгальскага беларуса, кандытара Пятра Адольфавіча Цімаховіча з мястэчка Піедруя і Кацярыны Канстанцінаўны з Касцюшкевічаў з ваколіц цяпер літоўскай Ігналіны.
У 1941 годзе скончыла Рыжскую асноўную школу імя Юрыса Нэйкена. У тым жа годзе, калі пачалася вайна, выехала з бацькам у Латгалію, у мястэчка Індра, дзе 2 гады вучылася ў Індраўскай беларускай гімназіі, якую ўзначальваў тады вядомы педагог і вучоны Сяргей Сахараў. У гімназіі яна добра авалодала беларускай літаратурнай мовай, на якой нават спрабавала пісаць вершы, спявала песні. Пасля вайны, у 1946 годзе, са срэбным медалём скончыла ў Рызе латышскую сярэднюю школу. Тады ж паступіла на фізіка-матэматычны факультэт Латвійскага ўніверсытэта, які паспяхова скончыла ў 1952 годзе.
Пасля ўніверсытэта ўвесь час, да выхаду на пенсію, Н.Цімаховіч працавала ў Астранамічнай абсерваторыіі Латвійскай акадэміі навук. У 1970 годзе абараніла кандыдацкую дысертацыю “Вялікія радыёўспышкі Сонца”. На тую ж тэму ёю зроблена звыш 20 навуковых публікацый. А ўсяго яна напісала больш за 300 навуковых работ пра Сонца, Галактыку і космас. Паралельна з навуковай працай у галіне радыёастраноміі Н.Цімаховіч прыклала шмат намаганняў для развіцця геліябіялогіі. З 1958 года яна з’яўляецца пастаянным аўтарам часопіса “Zvaigznota debess” Латвійскай акадэміі навук и Інстытута астраноміі Латвійскага ўніверсытэта.
Удзельніца шматлікіх міжнародных навуковых канферэнцый. У 1992 годзе кандыдацкая дысертацыя Н.Цімаховіч была настрыфіцыравана Латвійскім ўніверсытэтам як доктарская.
Н.Цімаховіч і да сенняшняга часу актыўна ўдзельнічае ў грамадскім жыцці Латвійскага таварыства беларускай культуры “Сьвітанак”.
Яна пераклала на беларускую мову творы Яніса Порука, Яніса Яунсудрабіня і Яніса Райніса, даследуе латвійскія дайны. Наталья Пятроўна шмат пісала ў латвійскія цэнтральныя газеты пра жыццё беларусаў Латвіі, з’яўляецца сталым аўтарам урадавай газеты “Latvjas vēstnesis”.
Павіншаваць слынную беларуску, знакамітага вучонага і цудоўнага чалавека Наталлю Пятроўну Цімаховіч з 90-гадовым юбілеям можна будзе 17 снежня бягучага года падчас імпрэзы, якую ЛТБК “Сьвітанак” будзе ладзіць у будынку АНКТЛ імя Іты Казакевіч.
Прапануем Вашай увазе артыкул, прысвечаны Н.П.Цімаховіч, змешчаны на старонках газеты “Звязда” ў кастрычніку 2014 года
А на энергію Сонца спадзявацца не варта, пераканана беларуска, якая ўсё жыццё прысвяціла вывучэнню гэтай зоркі
Каб заўчасна не старэць, займайцеся любімай справай”
Заснавальніца латвійскай школы астраноміі сонца з гонарам называе сябе беларусачкай. Пры гэтым, нягледзячы на тое, што ні разу не была ў Беларусі, размаўляла са мной на чысцюткай беларускай мове. Наталля Цімаховіч перажыла 2 франты, 6 улад, 2 акупацыі, але сёння, у свае 88, выглядае значна маладзей, чым многія аднагодкі… Калі выказваю здагадку, што сакрэт маладосці ў сонечнай энергіі, толькі загадкава ўсміхаецца…
«Вочы акругліліся, калі пачуў ад мяне родную мову»
Сустрэчу доктар фізіка-матэматычных навук прызначыла ў сценах Латвійскага ўніверсітэта не выпадкова. Кажа, што менавіта там пачаўся яе ўласны шлях да Сонца.
Жанчына-легенда аказалася на дзіва сціплай, нешматслоўнай, стрыманай. Працягнула мне візітку, з выявай Сонца, ды копію артыкула з латвійскага часопіса «Зорнае неба» на латышскай мове. Маўляў, перакладайце, я вам тут нічога новага не скажу.
На мае пытанні Наталля Пятроўна адказвала вельмі лаканічна. Ці з-за таго, што вельмі стамілася, пакуль дабіралася па анамальнай спёцы ў цэнтр горада, ці я ў яе не выклікала даверу… Пасля развітання засталося адчуванне недагаворанасці. І, як высветлілася, не толькі ў мяне адной…
Увечары на маім тэлефоне высвеціўся нумар Наталлі Цімаховіч. Голас у беларускі быў расчулены. «Я так рада, што вы прыехалі. Наша сустрэча – як глыток беларускага паветра, дзе я так, пэўна, ужо не пабываю…» І як на духу падрабязна распавяла, адкуль яна ведае мову, як у вайну сонца блыталі з ворагам і што яе звязвае з намеснікам Латвійскага таварыства беларускай культуры «Світанак» Вячкам Целешам.
– Пра існаванне «Світанка» я даведалася выпадкова. У рукі трапіла газета з артыкулам пра аднаго з заснавальнікаў суполкі – мастака з трывалымі беларускімі каранямі Вячаслава Целеша. Калі ён падчас сустрэчы пачуў ад мяне беларускую мову (я ж усё жыццё пражыла ў Латвіі), у яго акругліліся вочы. Менавіта Целеш і прыцягнуў мяне да «світанкаўскай» працы. Я – арганізатар па натуры, дапамагала ладзіць вечарыны, прысвечаныя беларускаму і латышскаму фальклору, паміж якімі вельмі цесная сувязь. Перакладала творы Яніса Порука і Яніса Райніса. І сёння, калі просяць нешта перакласці з беларускай на латышскую мову, ці наадварот, не адмаўляю.
«Мне пашчасціла вучыцца ў беларускай гімназіі»
– Наталля Пятроўна, адкуль так добра ведаеце беларускую мову? Самі ж сказалі, што ні разу не былі ў Беларусі?
– Чула яе ў сям’і з дзяцінства. Але то была не літаратурная, а дыялектная, ці, як кажуць, трасянка – сумесь латышскай, рускай і беларускай. Нарадзілася я ў сям’і латгальскага беларуса Пятра Цімаховіча з мястэчка Піедруя (Прыдруйск), што знаходзіцца на правым беразе Даўгавы (Заходняй Дзвіны). Тата, нягледзячы на тое, што яго продкі на жыццё зараблялі рыбай, вывучыўся ў Віцебску на кандытара і працаваў ім усё жыццё.
Бацькі пераехалі ў Рыгу за год да таго, як я нарадзілася. Але на мяжы з Беларуссю засталася жыць мая бабуля. Я часам ездзіла туды ў госці. У бабулі быў добры голас. Вельмі любіла слухаць, як яна спявала беларускія песні. Асабліва пра зязюльку… А скончыла я звычайную рыжскую школу, дзе, вядома, выкладанне вялося на латышскай мове. Цяжкія перажыванні прынёс нам 1941 год…
Вайна, паляванне на людзей, дэпартацыя… У Рызе кандытары больш нікому не былі патрэбны. Таму Пётр Цімаховіч са сваёй сям’ёй пераехаў у Латгалію, у мястэчка Індра. Там яму ўдалося знайсці працу ў хлебапякарні.
– Калі пачалася вайна, у газетах пісалі: «Не прапусціце ніводнага дня, нават гадзіны, вучыцеся, каб вайна не была апраўданнем перапынку ў вучобе». Дзяржаве былі патрэбны адукаваныя людзі, таму нас заахвочвалі вучыцца. Тых, хто не хацеў, адсылалі на працу ў Германію. Мяне ж, колькі сябе памятаю, ад кніг за вушы было не адцягнуць. Чытаць навучылася рана, пяці гадоў яшчэ не было, па падручніках царскіх часоў (бацькі жылі сціпла, на новыя кнігі грошай не было). Тата набываў іх на рынку, дзе прадаваліся розныя дробязі. Там у вялікіх мяхах можна было знайсці за некалькі сантымаў падручнікі па гісторыі, літаратуры, біялогіі, батаніцы, заалогіі. Больш за ўсё мне падабалася чытаць пра прыроду. Я ўжо тады ведала, што буду даследаваць яе.
Дык вось менавіта там, у Індры, – вяртаецца да тэмы Наталля Пятроўна, – мне пашчасціла два гады вучыцца ў беларускай гімназіі. Яе дырэктарам быў вядомы беларускі педагог і вучоны Сяргей Сахараў, ён родам з Полацка. Як бачыце, знаходзіліся людзі, якія нават у часы нямецкай акупацыі думалі пра тое, як беларускіх дзяцей у Латвіі вучыць. Менавіта ў гімназіі я і авалодала беларускай літаратурнай мовай, на якой нават спрабавала пісаць вершы, спявала песні. Мовы мне заўсёды даваліся лёгка. І не толькі беларуская. Я магу на шасці розных мовах гаварыць, калі трэба.
Неўзабаве тату забралі на фронт. Пасля ранення яму ўдалося трапіць у нейкае ваеннае падраздзяленне пекарам. А мы вымушаны былі выехаць і з Індры, бо там стала вельмі неспакойна жыць. Небасхіл пастаянна палыхаў, бо вельмі блізка былі пасяленні беларускіх партызан, якія немцы палілі. Недалёка, у беларускім горадзе Друя, ворагі расстрэльвалі яўрэяў у гета…
Сонца вельмі рознае – будзьце асцярожнымі
Наталля Цімаховіч даследавала Сонца практычна ўсё жыццё. Пасля ўніверсітэта прыйшла ў астранамічную абсерваторыю Латвійскай акадэміі навук, дзе і працавала ажно да самай пенсіі.
– 55 гадоў таму мы ўпершыню ў Латвіі прынялі і зарэгістравалі сонечныя радыехвалі. З таго дня пачалі рэгулярна назіраць за Сонцам, расшыфроўваць код выпраменьвання гэтай загадкавай зоркі. Каб улоўліваць сонечныя ўспышкі, спачатку выкарыстоўвалі радыелакацыйную станцыю, якая засталася пасля вайны. Нам давялося прыстасоўваць яе для навуковых патрэб. Сучасным вучоным немагчыма нават уявіць, як у той час кожную металічную і радыётэхнічную дэталь даводзілася літаральна адваёўваць у ваенных міністэрствах. Неўзабаве мы пачалі будаваць у лесе абсерваторыю. Я была ў той групе, якая канструявала радыётэлескоп…
На фота: Наталля Цімаховіч з Вячкам Целешам.
Калі гаворка зайшла пра вайну, Наталля Пятроўна распавяла пра тое, як у той час Сонца ўводзіла людзей у зман.
– Прыборы, якія ўлоўлівалі сігналы небяспекі, перыядычна сігналізавалі: паблізу выбух. Нашы людзі думалі, што наступае вораг і, вядома, пачыналі рыхтавацца да абароны. Але часта гэтыя сігналы трывогі былі памылковымі: ворага паблізу не было. Як гэта так? А адкуль жа выбух?… Людзі былі ў разгубленасці… Спачатку ўсё спісвалі на збоі прыбораў. Толькі пасля вайны зразумелі, што выбухі, аказваецца, сапраўды былі, але не тыя, пра якія яны думалі, а сонечныя. Гэта былі першыя знакі таго, што Сонца пасылае на зямлю радыехвалі, якія можа пераблытаць з радыёлакацыйнымі сігналамі ворагаў.
– Наталля Пятроўна, вы напісалі больш за 300 навуковых і папулярных работ пра Сонца, Галактыку і космас, абаранілі кандыдацкую дысертацыю «Вялікія радыеўспышкі Сонца». Якім дасягненнем ганарыцеся больш за ўсё?
– Мы з калегамі даследавалі прамую сувязь паміж актыўным выпраменьваннем Сонца і арганізмам чалавека. Такім чынам я рэалізавала свой даўні інтарэс да медыцыны. Сёння нашай методыкай актыўна карыстаюцца ў Латвіі. Разам з прагнозам надвор’я на наступны дзень, у навінах перадаюць і медыцынскі прагноз. Усяго чатыры тыпы небяспекі: першы – можна гуляць спакойна, другі і трэці – трэба быць асцярожнымі, чацвёрты – высокая радыеактыўнасць, таму з дому лепш не выходзіць. А пачалося ўсё з таго, што аднойчы да нас звярнуліся дактары з курортаў. Яны былі заклапочаны тым, што вялікая колькасць турыстаў, у якіх былі праблемы з сэрцам, звярталася да іх па дапамогу. Справа ў тым, што на мора ў Юрмалу прыязджае шмат расіян, якія зусім не падрыхтаваны да нашага клімату. Таму медыкі і папрасілі нас даваць ім прагноз сонечнай актыўнасці на наступны дзень.
– Асабіста я – не аматар загараць. Але ў сезон на пляжах процьма людзей, якія дзеля прыгожага загару гатовы правесці на сонцы цэлы дзень.
– Сонца вельмі рознае, таму трэба быць асцярожнымі. Я не адкрыю Амерыку, калі скажу, што зашмат ультрафіялету не на карысць здароўю. Ён можа выклікаць рак скуры. «Сонечныя ванны» лепш прымаць да абеду альбо пасля абеду. У абед жа, калі сонца самае суровае, рэкамендуецца бавіць час у цені.
На развітанне Наталля Пятроўна пажадала чытачам «Звязды» не ленавацца вучыцца. Адкрываць для сябе новы гарызонты трэба штодзень, незалежна ад узросту, лічыць яна. У развіцці рух. А так застой, стагнацыя, якія ні да чаго добрага не прывядуць. «Я, напрыклад, не ведаю, што такое дэпрэсія, бо заўсёды нечым цікаўлюся. Не толькі Сонцам, шмат чаго ў жыцці, у навуцы цікавага. Мары таксама працягваюць жыццё, нават завоблачныя. З дзяцінства вельмі люблю мора (Наталля Пятроўна – былая яхтсменка клуба «Даўгава», займалася парусным спортам). Таму адна з маіх завоблачных мар – набыць дамок у Юрмале, каб правесці там сваю старасць. Мару, хоць і разумею, што жыць каля мора сёння могуць сабе дазволіць толькі заможныя людзі… Што тычыцца колькасці маршчын, то больш за ўсё жанчыну старыць напружанне і стомленасць. Таму, каб заўчасна не старэць, займайцеся любімай справай».
Выставай “Уражанні беларускіх мастакоў у Балтыі” адзначыла свой 25-гадовы юбілей у Рызе вядомая творчая суполка “Маю гонар”
На святочным вернісажы выступае кіраўнік суполкі Вячка Целеш (злева)
Творчыя почыркі ў супляменнікаў, што стварылі ў 1991 годзе ў Рызе Аб’яднанне мастакоў-беларусаў Балтыі “Маю гонар”, самыя розныя. Аднак усе яны маюць гонар належаць да беларускага свету. І не хаваюць таго, жывучы ў Эстоніі, Латвіі, Літве ці Швецыі. З нагоды юбілею суполкі яны і зладзілі выставу ў галерэі Асацыяцыі нацыянальных культурных таварыстваў Латвіі імя Іты Казакевіч. Вернісаж быў 17 лістапада.
Старшынюе ў аб’яднанні па-ранейшаму Вячка Целеш: мастак, даследчык беларускай гісторыі, культуры і мастацтва, грамадскі дзеяч. Гэта чалавек вялікай душы і вялікай адказнасці за справу, якой даўно займаецца. Дзякуючы яму ды ягоным паплечнікам і зладзілася прыгожая, цёплая імпрэза. Свята сабрала як мастакаў, так і аматараў мастацтва, якім блізкая да таго ж беларуская мова, нашы песні. Сімвалічна, што вернісаж прайшоў напярэдадні 98-й гадавіны абвяшчэння Латвійскай дзяржавы: дзень 18 лістапада – светлы і святы для кожнага грамадзяніна Латвіі. Карціны беларускіх мастакоў – гэта як святочны феерверк, прыгожы падарунак Латвіі.
На выставе сабраны творы 23-х мастакоў суполкі з Латвіі, Літвы, Эстоніі, выкананыя ў розных тэхніках: жывапіс, графіка, фотамастацтва. Латвію прадстаўляюць Ганна Пейпіня, Надзея Ізянёва, Аліна Літвіненка, Ірына Трумпель-Сабалеўская, Алена Раманенка, Вольга Кажамяка, Ірына Кароль, Тамара Насенка, Людміла Жэлабоўская, Алена Ціхамірава, Васіль Малышчыц, Анатоль Ермаковіч, Пётр Худабчонак, Лявон Маствілішскі ды Вячка Целеш. З Літвы – працы Алега Аблажэя, які, на жаль, сёлета адышоў у іншы свет. Яго творы, а таксама свае на выставу прывезла Крысціна Балаховіч. З Эстоніі прынялі ўдзел у выставе Маргарыта Астравумава, Генадзь Курлянкоў і Людміла Прыбыльска, са Швецыі – Кацярына Осберг і Ян Кузміцкі.
Звычайна святы ўпрыгожваюцца жывымі кветкамі, на якія Рыга вельмі шчодрая. І падалося мне пад час вернісажу: на нейкі момант хораша паядналіся кветкі віншаванняў у руках мастакоў і кветкі на палотнах, жыццё якім далі працавітыя пэндзлі. У кожным позірку ўдзельнікаў імпрэзы ззяла ўдзячнасць за падараванае свята, за сустрэчу з высокім мастацтвам, а яшчэ й гонар за нашу агульную Радзіму-Беларусь.
Як і належыць, госці прыйшлі з падарункамі. Музычнае віншаванне прысвяціў мастакам маэстра Рафі Хараджанян, гаспадар у галереі. Упрыгожыў свята і Алесь Камоцкі з Мінска – паэт, спявак, сябар Згуртавання беларусаў свету “Бацькаўшчына”. Ён спяваў вядомы раманс “Зорка Венера” на верш Максіма Багдановіча, іншыя цудоўныя творы. Алесь зачытаў віншаванне, якое даслала юбілярам “Бацькаўшчына”. Выставу не пакінула без увагі Амбасада Беларусі ў Латвіі: з віншаваннем і пажаданнем творчых поспехаў звярнуўся да мастакоў Аляксандр Сушкевіч, Першы сакратар Амбасады. Віншавалі мастакоў сябры, знаёмыя: ад Латвійскага таварыства беларускай культуры “Сьвітанак” – старшыня суполкі Ірына Кузміч, ад супляменнікаў Даўгаўпілса – кіраўніца Цэнтра беларускай культуры Жанна Раманоўская. Пры падтрымцы Мінкультуры Латвіі, рыжскай Думы, беларускіх прадпрымальнікаў да юбілею выйшаў цудоўны буклет, яркая афіша, былі разасланыя прыгожыя запрашэнні.
Увесь вечар у святочнай зале панаваў прыўзняты настрой, гучала музыка. Час праляцеў хутка, ды сябры не хацелі разыходзіцца. Былі да месца размовы, песні, мары, святочныя напоі ды найсмачнейшыя ў свеце дранікі. А заключным акордам вечарыны прагучалі родныя песні ў выкананні гурта “Вытокі”.
Дарагія мастакі, з юбілеем вас! Здароўя вам, гармоніі ў душах, і мноства светлых колераў у палітры вашых жыццяў, і мноства прыемных паўтонаў у палотны вашых лёсаў!
Ганна Іванэ, дырэктарка Рыжскай беларускай асноўнай школы імя Янкі Купалы
17 лістапада 2016 года, напярэдадні Дня Незалежнасці Латвійскай Рэспублікі, у будынку «Асацыяцыі нацыянальных культурных таварыстваў Латвіі імя Іты Казакевіч» у Рызе адбылося адкрыццё юбілейнай выставы «Уражанні беларускіх мастакоў у Балтыі» Аб’яднання беларускіх мастакоў Балтыі «Маю гонар». На ўрачыстасць прыбылі мастакі і госці з Латвіі, Літвы, Эстоніі, Швецыі і Беларусі.
Аб’яднанне беларускіх мастакоў Балтыі «Маю гонар» заснавана 12 студзеня 1991 года мастакамі з Латвіі, Літвы, Эстоніі і Санкт-Пецярбурга. Усіх іх аб’ядноўвае любоў да беларускай культуры і мастацтву. Мастакі працуюць у розных тэхніках жывапісу, графікі, скульптуры і фотамастацтва. Выставы суполкі праходзілі ў многіх гарадах Латвіі, у Беларусі, Літве, Эстоніі. Нязменным кіраўніком Аб’яднання беларускіх мастакоў Балтыі «Маю гонар» з’яўляецца Вячаслаў Міхайлавіч Целеш (Вячка Целеш) – член Саюза мастакоў Беларусі, член Саюза мастакоў Латвіі, кавалер Ордэна Трох зорак ЛР. 2016 год для аб’яднання праходзіць пад знакам 25-гадовага юбілею. І калі красавіцкая выстава ў Даўгаўпілскім музеі адкрыла праграму юбілейных мерапрыемстваў, то выстава ў «Асацыяцыі нацыянальных культурных таварыстваў Латвіі» (АНКТЛ), дзе жыве і Латвійскае беларускае культурнае таварыства “Світанак”, завяршае гэтае кола гонару. У Аб’яднанне беларускіх мастакоў Балтыі «Маю гонар» ў розныя гады уваходзілі Алег Аблажэй (Літва), Крысціна Балаховіч (Літва), Вячка Целеш (Латвія), Анатоль Ермаковіч (Латвія), Пётр Худобчонак (Латвія, Даўгаўпілс), Надзея Ізенёва (Латвія), Ірына Кароль (Латвія), Вольга Кажамяка (Латвія), Генадзь Курленкоў (Эстонія), Вячаслаў Лаўрыновіч (Латвія), Аліна Літвіненка (Латвія), Васіль Малышчыц (Латвія), Леанід Маствілішскі (Латвія), Тамара Насенка (Латвія), Кацярына Осберг (Швецыя ), Маргарыта Астраўмава (Эстонія), Людміла Прыбыльская (Эстонія), Ганна Пейпіня (Латвія), Алены Раманенка (Латвія), Зіта Суднік (Латвія), Алена Ціхамірава (Латвія), Ірына Трумпель-Сабалеўская (Латвія), Галіна Жэлабоўская (Латвія , Даўгаўпілс). Іх карціны ўпрыгожылі выставачную залу АНКТЛ. А ў зале яблыку няма дзе было ўпасці, столькі сяброў прыйшлі падзяліць з мастакамі радасць юбілейнай выставы. Урачыстасць адкрыў старшыня Аб’яднання беларускіх мастакоў Балтыі «Маю гонар» і намеснік старшыні Латвійскага беларускага культурнага таварыства “Світанак” Вячка Целеш, павіншаваўшы ўсіх са святам Латвіі, за свабоду якой на барыкадах стаялі і беларусы. Прагучаў гімн Латвійскай Рэспублікі. Майстар прадставіў кожнага мастака, якіх віталі апладысментамі і кветкамі гледачы. Хвілінай маўчання ўшанавалі памяць Алега Аблажея, які сышоў у гэтым годзе ў лепшы свет. Мерапрыемства пранікнённа вяла журналістка Латвійскага радыё, член «Світанка» Таццяна Касуха, знаходзячы дзіўна цёплыя словы, прадстаўляючы кожнага госця. Першы сакратар амбасады Рэспублікі Беларусь у Латвійскай Рэспубліцы Аляксандр Сушкевіч, кіраўнік АНКТЛ Рафі Хараджанян, дырэктар Рыжскай беларускай школы імя Янкі Купалы Ганна Іване, кіраўніца Даўгаўпілскага Цэнтра беларускай культуры Жана Раманоўская, старшыня таварыства «Світанак» Ірына Кузьміч, кіраўнік Беларускага інфармацыйнага цэнтра Уладзіслаў Рэдзькін, мецэнат Дзмітрый Кабановіч павіншавалі мастакоў з юбілеем аб’яднання «Маю гонар» і выставай, адзначыўшы іх значны ўклад у культуру Латвіі і Беларусі. Прывітанне з Радзімы, ад аб’яднання «Бацькаўшчына», мастакам прывёз вядомы беларускі бард і паэт, лаўрэат шматлікіх фестываляў аўтарскай песні Алесь Камоцкі. Ён пад гітару выканаў некалькі песень, якія гледачы слухалі, затаіўшы дыханне. Цудоўна выканалі песні на беларускай мове выхаванцы Рыжскай беларускай школы. І хацелася ў скокі ісці пад завадныя народныя песні ў выкананні ансамбля «Вытокі». Вечар атрымаўся дзіўна светлым, душэўным. І доўга яшчэ ў сценах старадаўняга асабняка гасціннага АНКТЛ гучалі песні і гутаркі людзей, аб’яднаных агульнай зямлёй, культурай, ідэяй – аднадумцаў. Па дамоўленасці, у 2017 годзе ў Даўгаўпілскім Цэнтры беларускай культуры пройдзе выстава Аб’яднання беларускіх мастакоў Балтыі «Маю гонар». Іх юбілейная брашура, а таксама дыск з песнямі А.Камоцкага папоўнілі фонды бібліятэкі ЦБК.